Pewnego deszczowego poranka w jednym ze szpitali urodziła się dziewczynka. Z powodu poważnych powikłań przyszła na świat o wiele za wcześnie. Jej rodziców boleśnie dotknęła diagnoza lekarza:
– Dziewczynka ma małe szanse na przeżycie, a prawdopodobieństwo powikłań jest bardzo duże.
Rodzice i ich pięcioletni synek codziennie brali się za ręce i modlili się gorąco. Tylko tyle mogli zrobić…
– „Wszechmogący Boże, Panie życia, Ty Sam uczyń to, czego my nie możemy zrobić. Zatroszcz się o małą Dianę, przytul ją do Siebie, ukołysz ją i przekaż jej całą naszą miłość”.
Mijały tygodnie… Stan Diany powoli zaczął się poprawiać. Dziecko przybierało na wadze i było coraz silniejsze. Kiedy skończyło dwa miesiące rodzice mogli je w końcu po raz pierwszy przytulić.
Pięć lat później Diana była zdrową, radosną i ufną dziewczynką.
Ale to nie koniec historii.
Pewnego gorącego popołudnia Diana, po spacerze w parku, siedziała na kolanach mamy, a jej brat grał z kolegami w piłkę.
– Czujesz? – zapytała nagle i ścisnęła rączki tak, jakby kogoś przytulała…
– Tak, zapach taki jakby miało padać – odpowiedziała mama.
Po chwili Diana podniosła główkę…
– Nie, pachnie jak On! Pachnie jak wtedy, gdy Pan Bóg Cię mocno przytula… jak wtedy gdy się urodziłam i leżałam w szpitalu…
Cieszę się tobą.
Gdy jest ci ciężko usiądź przy Mnie, abym cię utulił, ukochał, umocnił. Znajduj czas na takie zatrzymanie się przy Mnie na chwilę, by zaczerpnąć Miłość ze Mnie. By odetchnąć Miłością głębiej.
Jezus do Alicji Lenczewskiej
Albowiem gdy Bóg miłuje, niczego innego nie pragnie, jak tego, by być miłowanym. Miłuje nie dla czego innego, jak tylko po to, by Go miłowano, wiedząc, że ci, którzy miłują, mocą tej miłości dostępują szczęścia.
Św. Bernard
Pragnę mieć Cię blisko Mego zranionego Serca, abyś koiła Mój ból i opatrywała Moje rany swoim ufnym dziecięcym oddaniem i czuwaniem przy Mnie z radością.
Jezus do Alicji Lenczewskiej
Chiara Corbella i Enrico Petrillo
Chiara Corbella urodziła się w 1984 r. w Rzymie. W 2002 r. podczas pielgrzymki do Medjugorje poznała swojego przyszłego męża, Enrico Petrillo, który właśnie rozstał się ze swoją dziewczyną i – podobnie jak Chiara – stawiał sobie miliony pytań o przyszłość.
Ich początki nie były łatwe. Chiara była niecierpliwa, chciała, żeby świat, ludzie i sytuacje były idealne, Enrico miał swoje własne kłopoty: kompleksy, zranienia, wycofania. Oboje mieli silną intuicję, że są sobie przeznaczeni, zanim jednak wzięli ślub, non stop spierali się, obrażali, rozchodzili, wracali.
Mądrze prowadził ich w tym wszystkim znajomy obojga, który z czasem stał się kierownikiem duchowym pary, młody franciszkanin o. Vito D’Amato. To on wytłumaczył im, że najprostszą metodą ułożenia się z osobą inną niż my sami jest odpuszczenie sobie oczekiwania, że będzie taka, jak my.
Miłość to decyzja, że chcesz z kimś – uwaga: takim, jakim jest – przejść ziemskie życie. Tych parę lat małżeństwa nauczyło Chiarę i jej męża, że jedyne, do czego wyznana przed ołtarzem miłość daje ci prawo, to troska o to, żeby ten, którego kochasz, osiągnął możliwie największe szczęście – trafił do nieba.
Pierwsze dziecko: Maria
Chiara trafiła do nieba. Dzięki Bogu, dzięki sobie, ale i dzięki Enrico. Który, gdy po raz pierwszy Chiara zaszła w ciążę, a wczesne USG wykazało, że dziecko, dziewczynka, urodzi się z brakiem sklepienia mózgu i części mózgu, a więc pewnie nie przeżyje doby, przyjął tę wiadomość tak, że nie można było zrobić tego lepiej:
Ona jest naszą córką. Będziemy jej towarzyszyć tak długo, jak tylko będziemy w stanie.
Chiara uświadomiła sobie, że zna kogoś, kto przerobił w życiu dość podobną sytuację. Matkę Jezusa, która też z pewnością miała w głowie mętlik, próbując analizować wszystkie możliwe reakcje Józefa, któremu powie, że jest w nieoczekiwanej ciąży. Ze szczególnym dzieckiem, które – zanim zmieni losy świata – wywróci do góry nogami ich prywatny świat. I które – podobnie jak dziecko Chiary – umrze na oczach własnej matki.
Mała Maria w łonie mamy robiła wszystko, co mogła, by żyć. Rosła, uczyła się współistnienia z organizmem mamy, odżywiała się, ruszała. Chiara mówiła:
Jak mogłabym stanąć jej na drodze? Zdecydowałam, że będę podtrzymywać w tym moją córkę, dopóki tylko będę mogła.
Chiara zdecydowała się na poród siłami natury, który przebiegł bez komplikacji. Chiara i Enrico tulili swoją córeczkę, całowali, mówili do niej, ubrali ją w piękne ciuszki, o. Vito ją ochrzcił. Zrobili to, co Bóg – kochali. Enrico mówił:
Nie ma ważniejszej rzeczy niż pozwolić człowiekowi urodzić się, tak by mógł być kochany.
Oczywiście, że nie było wyłącznie różowo. Przyjaciele Chiary relacjonują, jak bardzo ją i jej męża raniło nie tylko boksowanie się z Opatrznością, ze swoim własnym lękiem, zmęczeniem, ale przede wszystkim mierzenie się z „dobrymi radami” otoczenia.
Drugie dziecko: Davide
Badania genetyczne wykazały, że choroba Marii to czysty przypadek, nie ma przesłanek, by kolejne ciąże miały być zagrożone. Kolejna ciąża Chiary, trzecie z kolei USG i znów – strzał w serce. Syn nie ma nóg.
Chiara i Enrico po pierwszym szoku przygotowują się do zostania rodzicami niepełnosprawnego dziecka: Enrico staje się ekspertem od dziecinnych protez, para zaczyna kombinować nad ułatwieniami, jakie trzeba będzie zorganizować w mieszkaniu. Czwarte USG odziera ich nawet z tej nadziei: Davide nie ma nerek, ma zdeformowane płuca, pęcherz, narządy wewnętrzne są w takim stanie, że on też nie ma żadnych szans na przeżycie.
Davide przyszedł na świat w ciszy. Był pięknym dzieckiem. Chiara tuliła go, powtarzając, że jest jej synkiem, jej największą miłością. Ojciec Vito ochrzcił go, tato pomógł go ubrać, założył mu na szyję franciszkański krzyżyk, a gdy Davide odszedł, zaniósł jego ciało do szpitalnej kostnicy.
Dwie godziny po porodzie Chiara została wypisana ze szpitala. Z butelką napoju izotonicznego w garści szła spacerem do domu, dyskutując z mężem o tym, czy to się dzieje naprawdę: czy naprawdę właśnie poznali swojego syna, czy naprawdę był tak ślicznym dzieckiem, jakim go zapamiętali. Chiara zapisała w dzienniku:
Jeśli Davide mógłby mówić, powiedziałby pewnie jedno zdanie: „Jestem wspaniały!”.
Kolejny pogrzeb, znów zamieniony w opowieść o zmartwychwstaniu. Kolejny wiersz taty napisany do syna. Kolejny raz świecące pustkami ławki. Bo co można powiedzieć ludziom, którzy dwukrotnie w ciągu dwóch lat odprowadzają na cmentarz swoje dzieci?
Trzecie dziecko: Francesco
Trzecia ciąża. Na szczęście okazało się, że dziecko jest zupełnie zdrowe. Chłopczyk, jeszcze zanim przyszedł na świat, otrzymał imię Francesco. Jednak w pierwszym trymestrze Chiara zauważyła, że ma na języku aftę, która nie poddawała się żadnym maściom czy lekom.
Dalsze badania wykazały, że to rak, który zdążył już rozsiać się po okolicy, głowie i szyi. Lekarze zalecili radykalne usunięcie zmian, ze względu na ciążę musieli jednak podzielić zabieg na dwie części. Pierwsza, wykonana natychmiast, kosztowała Chiarę ogromny ból, ze względu na jej stan niemożliwe było zbyt silne znieczulenie. Drugą odwlekała, jak tylko mogła, chcąc, by jej syn przyszedł na świat w momencie, gdy będzie już zdolny do samodzielnej egzystencji.
Lekarze, bliscy, prawie wszyscy namawiali ją, by zgodziła się na cesarskie cięcie w trzydziestym drugim tygodniu, ona jednak walczyła jak lwica, by dać jej synowi choćby parę, paręnaście dni więcej. Liczyła, o ile przybiera na wadze każdego dnia, powtarzała, że to właśnie matka może dać swojemu dziecku przede wszystkim: życie.
Golgota Chiary
Francesco urodził się bez komplikacji w trzydziestym siódmym tygodniu. Chiara zaraz trafiła na stół operacyjny, a ból, jaki wywiązał się po zabiegu, był nie do opisania. Kolejny rok jej życia był Golgotą. Z kulminacją chyba nie w momencie śmierci, a wydania wyroku, gdy badanie PET wykazało, że rak jest już w całym organizmie, a stan pacjentki jest terminalny.
Chiara zniosła wiadomość lepiej niż Enrico. Oboje zeszli do szpitalnej kaplicy, gdzie powtórzyli razem swoją przysięgę małżeńską. Po czym poprosili przyjaciół, by na chwilę zajęli się Francesco, a sami – wciąż objęci – po prostu poszli przed siebie bulwarem nad brzegiem Tybru.
Chiara wiedziała, że najlepszym, co może zrobić dla Francesca, jest oswajanie go z życiem bez niej u boku. Można wyobrazić sobie, jak koszmarnie trudne było to dla młodej mamy, która wreszcie, po takich przejściach, chciała cieszyć się dzieckiem.
Ojciec Vito – który, jak sam przyznawał, przy małżeństwie Petrillo uczył się i swojego kapłaństwa, i po prostu chrześcijaństwa – mówił w jakiejś homilii, że „udręczone ciało Chiary, podobnie jak umęczony Chrystus, pokazuje, że człowiek nie żyje wcale dlatego, że oddycha, ale dlatego, że kocha”. Chiara okresowo przestawała móc mówić.
Przed śmiercią zdążyła jeszcze zorganizować pielgrzymkę do Medjugorje, gdzie zaczęło się jej małżeństwo z Enrico. Na spontaniczne ogłoszenie odpowiedziały tłumy, ostatecznie poleciało prawie 200 osób. Każdy z uczestników pielgrzymki na miejscu dostał od Chiary i Enrico różaniec i obrazek Maryi.
Jej przyjaciele, Simone Troisi i Cristiana Paccini, autorzy biografii „A Witness to Joy”, pisali:
Tam zrozumieliśmy, że wszyscy jesteśmy terminalnie chorzy, to tylko kwestia czasu. Chiara po prostu wyprzedziła nas, jak matka.
Pochowano ją w ślubnej sukience
Można wylać wszystkie łzy, czytając, jak gasnąca Chiara, mimo ogromnego bólu, gromadziła wokół siebie ludzi, i – zamiast wysysać z otoczenia życie (jak to często ma miejsce w przypadku ludzi przeoranych cierpieniem) – rozdawała je na prawo i na lewo. Ludzie ze spotkań z nią wychodzili zbudowani, nie zdewastowani. Uspokajała bliskich: „OK, pomodliłam się o cud, żebyście nie mówili, że się nie modliłam”.
Chwilę przed śmiercią upewniała się tylko, czy na pewno każdemu z obecnych w pokoju powiedziała po kilka razy, jak bardzo go kocha. Enrico rozesłał do znajomych SMS o treści:
Lampy są zapalone, czekamy na Oblubieńca.
Kto tylko mógł – pędził do wiejskiego domu rodziców Chiary, gdzie od paru miesięcy mieszkała. Ojciec Vito odmawiał na głos Psalmy 120-134, które odmawiali pobożni Żydzi, pielgrzymujący do Jerozolimy, gdy zbliżali się do celu drogi. Enrico do końca trzymał Chiarę za rękę, szepcząc słowa Psalmu 4:
Spokojnie zasypiam, kiedy się położę, bo tylko Ty jeden, Panie, pozwalasz mi spać bezpiecznie.
Na cmentarz odprowadzały ją tłumy: mnóstwo księży, kardynał. Pochowano ją w ślubnej sukience, z bukietem lawendy w ręce. Na tym pogrzebie było odwrotnie niż na innych: Enrico na prośbę żony kupił mnóstwo małych roślinek, które po mszy każdy z uczestników mógł wziąć ze sobą do domu, by pielęgnować, celebrować życie.
Chiara na parę tygodni przed śmiercią zastanawiała się, jaki prezent mogłaby zostawić synkowi na jego pierwsze urodziny. Zostawiła list. W jego trzech ostatnich zdaniach jest wszystko, czego człowiek potrzebuje do życia: nadzieja, prawda i miłość:
On pokaże ci ścieżkę, a ty – po prostu zaufaj sobie. To naprawdę jest warte każdego bólu. Kochamy Cię. Mama i tata.
/za: Aleteia – Tekst jest fragmentem rozdziału o Chiarze Corbelli Petrillo z książki „Święci pierwszego kontaktu”./